Daar gaan we weer: baby Amon.

Het is weer een stevig tijdje stil geweest alhier. Dat heeft simpelweg te maken met het maken & in de eerste maanden voeden van een eigen baby. ’t Is eens wat anders dan een nieuwe iPhone of Macbook Pro. Maar ik ben er minstens even blij mee hoor.
Vandaar: baby on table. Ook Stuff… niet?
Kortom: geef het kind een koek, het knabbelt en zuigt en zevert. En valt in slaap op tafel.

rottend stuff goes pro.

Zoals hoogstwaarschijnlijk rechtsboven alreeds gemerkt: rottend stuff krijgt al een tijdje een vaste stek hier op de blog.
’t Zijn foto’s van een collegiaal medemens die dat om één of andere reden aangenaam vindt.
Het nemen van foto’s van rottend spul.
En dan nu voor écht: een website én een tentoonstelling.
Mooie foto’s van vieze dingen. Aan u te bekijks. Trouwens meteen ook deze link meegeven. Ook netjes.

voor den duvel.

Sigarettenpauze vanmiddag.
Dus: hop, iedereen naar buiten en roken.
Edoch: voor de bedrijfsdeur stond een leverende brouwer.
Wat taferelen oplevert waar menig man slechts van dromen kan.
Al is drank wél den duvel. Natuurlijk.

de échte “Postbus X”.

Wegens onverklaarbare redenen heb ik mijn hofstee verplaatst van Centrum Brussel – Hoofdstad van de Wereldvrede, naar het landelijke Itterbeek. En die laatste is meteen ook een deelgemeente van het gegeven “Groot Dilbeek”.

In mijn jonge levensjaren was het vooral Merlina en bijhorende Pol daarvan die mijn wereldbeeld teisterden.
Een tijd geleden ontdekte ik, mede dankzij brarno, dat het postkantoor van dat andere televisieprogramma “Postbus X“, eigenlijk gewoon keihard het postkantoor van Dilbeek is.

Jawel: ik woon dus, vlakbij, het postkantoor van Posbus X.

Blijheid alom dus, toen ik vrijdag jongstleden een aangetekende brief moest versturen.
Zie foto – juicht & jubelt.

de saucen.

Tegenwoordig doe ik zelfs fotografiële ontdekkingen via twitter.
Stay connected. Amai mijn strakke onderbroek (vandaag toch – een witte slip / ’t is ‘ns wat anders.)
Via de twitter van brarno die op mijn twitter terecht kwam en ik dan via twitpic te zien kreeg.
Jaja. Zo vond ik onderstaande.
Een frituur in Brussel. Meer daaromtrent op: “how to survive brussels…”

 

wie heeft de beste fluit?

Of beter: wie kan er het best op blazen. Op zijn fluit.
’t Was gisteren 1 april, en ‘k dacht dat het om te lachen was.
Niet dus. Want heb de fluiten de hele dag op de werkvloer mogen horen.
In hetzelfde gebouw als datgene waar ik tewerkgesteld ben door mijn werkgever, huist ook een orkestgegeven.
En die zochten blijkbaar naar een goeie fluit.

’t kan plezant zijn.

Stuff on walls, uiteraard. Maar ook stuff op lichamen (ook wel “lijven” in de volksmond).
En in deze: op het lichaam van mijn zwangere vriendin.
Elke avond een 5-tal minuten durend intiem moment.
Dat ik nu dus even deel.
Leer het uit het hoofd: “Mustela“. Altijd scoren op café als je als man weet wat dat is.
Dit dus.

u was met 99,399 bezoekers.

Of toch vandaag.
Angstaanjagend veel. Mocht ik ooit een lied schrijven, ‘k hoop u allen op een weide voor me te zien staan.

99.399…
Dat is dus bijna 100.000 hé. Een mens zou van minder blij worden.
Wel, laat ik er terug zin van krijgen.
Laat de dieselmotoren draaien / en laat ons deze blog een creatieve injectie geven.
—–>>
Bij deze. Wordt dus vervolgd.

het onstoken evenwichtsorgaan.

Als ik zo m’n google zoekwoordjes bekijk. (Een ikzelve kan kijken via welke zoekwoorden men (u dus) op deze blog terechtkomt.) Dan merk ik dat m’n verhaal over het onstoken evenwichtsorgaan het nog altijd vlotjes doet.
Wel, even een update: het was de verschrikkelijkste periode uit m’n leven. Liggen in een ziekenhuisbed, onbeweeglijk, oncontroleerbaar, ziek… tests, scans, angst “zou het niets anders zijn”…
Maar een dik jaar later: alles in orde.
Dus aan ieder medemens die deze blog bezoekt en met de ziekte sukkelt… geduld & alles komt goed.

te verwachten.

nog drie maanden.
en dan kan u zichzelve verwachten aan een overdaad van foto’s met een baby die zichzelf & met stuff amuseert.
even geduld.
meteen ook een erg schone deugd.
is mij toch met m’n paplepel ingegoten.